ஜெசுதா யோவின் மலரொன்றின் மனது..

பூவாக நான் 

இலைகள் பரப்பி

செளித்து வளர்ந்து

அங்கொன்றும்

இங்கொன்றுயாய்

மொட்டாக நான் 

மோர்ந்து பார்த்து

திரும்பும் வண்டினங்கள்

மறுநாள் நானும் 

மலரானேன்...//

என்னைச்சுற்றி

எத்தனை வண்ணத்துப் பூச்சிகள் 

மகரந்தம் எடுத்தச்செல்ல.../

வண்டினங்கள்

ரீங்காரம் இட்டபடி

என் முள்ளம் தண்டுவரை

தொட்டுச் சென்றதே

தேன் உண்டு..//

இல்லாள் கூட 

அருகில் வந்து

முகர்ந்து பார்த்து

பறித்தெடுத்து

தன் குழலுக்கு அழகுசேர்த்தாளே../&

மறுநாள் வாரியெடுத்து

மிதித்துப் போட்டு

புதிதாய் ஒன்றைப் பறித்துகொண்டாள்..//

பூசகர்கள் பிச்செடுத்து

தட்டில் வைத்து

அர்ச்சனை என்னும் பெயரில்

அள்ளிப் போட்டனர்

கடவுள் மேலும் நிலத்திலுமாய்..//

என்னை அள்ளியெடுத்து

வணங்கியும் சென்றனர்

குப்பை தொட்டியில் போட்டும்

சின்றனர்...//

என் மரணம் பார்த்து

அழுவார் யாருமில்லையிங்கே...!!!?

வீராப்பாக இருந்திடவும் முடியவில்லை

பிறப்புகேட்காது

பிறந்தேன் மலராய்

மரணம் கேட்காது

பூவாகி மறுநாள் உதிர்ந்தேன்

மரணத்தில் நானும்...//

ஆக்கம் ஜெசுதா யோ